بنام خدا
امشب از شمیـم عطـــــر نیــــــــاز
تـــا نگــــــاه عــاشقــــانــه لبریــزم
دوســـت دارم از نـگـــــاه معصومت
همچـو شبنمی شـوم بیــــــاویـزم
عــاشقـــانـــه تریــن ترانــــــه شب
هدیـــــه بر غم لبـــان خـــامـوشت
در طلـــــوع بی کــــــرانــــه عشـق
آسمــــــان پر ستــــاره تـن پوشت
خیــــــــره در زلال شبنــم یــــــاس
بـــا بلـــــــور چشـم تـــو هـم رازم
در تــــلاطـم واژگــــــان سـکــــــوت
تـــا حدیث عشـق را بی آغــــــازم
آری آغـــــاز دوســت داشتن است
گـرچـــه پــایـــــان راه نـــــاپیداست
من بـــه پـــایـــــان دگـــر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست
باید امشب بروم
من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم .
حرفی از جنس زمان نشنیدم .
هیچ چشمی ، عاشقانه به زمین خیره نبود .
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد .
هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت .
من به اندازه ی یک ابر دلم میگیرد
باید امشب بروم
باید امشب چمدانی را که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد ، بر دارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست ،
رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند .
دلتنگی های آدمی را ، باد ترانه ای می خواند
رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد
و هر دانه ی برفی به اشکی ناریخته می ماند
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده
در این سکوت حقیقت ما نهفته است
عشقت را هرگز بازگونکن!
عشقی که هرگز به زبان نیاید
مثل نسیم ملایم ساکت و نا مرئی می گذرد
وهمه چیزرا بر سر راه خود
تکان میدهد
من عشقم را بر زبان آوردم
وقلبم را برای او گشودم
سرد و لرزان با ترسی مرگبار
و او رفت....
بعدها مسافری بر سر راهش پیدایش شد
ساکت و نامرئی مثل باد
واو عشق این مسافر را پذیرفت
نه هرگز عشقت را بازگو مکن!
کسی در باد می خواند تو را تا اوج می خواهم
برای ناز چشمانت چه بی صبرانه می مانم د لم تنگ است
و بی یادت در این غربت نمی مانم تو هستی در وجود من تو را
هرگز نمی رانم
